05.05.2024

Միջին դպրոց

«Մխիթար Սեբաստացի» կրթահամալիր

Թու’յլ տուր լողալ աչքերիդ մեջ․․․

Աղմկոտ ու մարդաշատ փողոցում մտախոհ քայլում էր մի աղջիկ:Քայլում էր ու չէր նկատում այդ ամբոխը….: Իսկ ու՞ր էր գնում…ինքն էլ չէր հասկանում: Քայլում էր միայն մի նպատակով՝ նրան նորից տեսնելու անհագ ցանկությամբ։ Ուզում էր տեսնել այն նույն աչքերը, ուզում էր անվերջ նայել այն աչքերին, որոնք աշխարհն էին բացել իր առաջ։ Այնքան էր ուզում նորից նայել աչքերին ու լողալ, լողա՜լ աչքերի ծովում…։ Բայց ոչ, չէր կարող․ փակ էին դռները նրա առաջ, չէր կարող ազատ թռչել։ Կտրել էին նրա սիրո թևերը։ Այնքան ցավոտ էր…։
Ցավոտ է հիշել այն աչքերը, որոնց նայելով ամեն ինչ հասկանում ես․ չէ՞ որ աչքերն էլ կարող են խոսել: Խոսքերը կարող են կեղծ լինել, իսկ աչքերը երբեք չեն խաբում։ Աչքերը հայելին են հոգու և սրտի: Երբ լռում ես, չես խոսում, գիտե՞ս՝ փոխարենը աչքերդ են խոսում։ Հիշում եմ՝ երբ աչքերդ էին խոսում, մի ջերմ, սիրառատ, բարի, մե՜ծ ու լիարժեք ժպիտ էր հայտնվում դեմքիս: Ինձ համար բացել էիր դուռ դեպի մի աշխարհ, որտեղ անսովոր բարություն ու սեր կար: Գիտեմ՝ դա քո աշխարհն է, և այո՛, ես տեսել եմ դա, բայց ուզում եմ նորից լինել այնտեղ: Թույլ տուր երկա՜ր նայել աչքերիդ մեջ, նորից տեղափոխվել այնտեղ՝ այն բարի աշխարհը՝ ՔՈ աշխարհը…
Հեղինակ՝ գեղեցկուհի Մարիամ Մայիլյան