Ա՜ռ քո թևերին, տա՜ր ինձ, ժամանակ,
Ես ետ մնալուց շատ եմ վախենում:
Հուշերից որքան հեռու եմ կենում,
Մեկ է, կապում են թևերս նրանք:
Հ. Սահյան
ժամանակի մեքենա ունենալը չափազանց անհնարին է թվում: Շատերն են երազում ժամանակի մեքենա ունենալու մասին, որ ճամփորդեն ժամանակի մայրուղով: Կար ժամանակ, երբ ես նույնպես երազում էի այդպիսի ճամփորդության մասին, բայց…
Կարծում եմ՝ իմ շրջապատում շատերը կցանկանային տեսնել ապագան։ Չնայած որքան էլ արագ է թռչում ժամանակը, այն ծայրահեղորեն դանդաղ է շարժվում նրա համար, ով սոսկ դիտում է նրա շարժումը։
Ի՞նչը կարող է լինել այս պահից առավել հաճելի: Ցանկացած ժամանակաշրջան էլ իրեն յուրահատուկ հրաշքն ունի, հարցը հետևյալն է․ արդյո՞ք ուզում ես ընդունել ներկան, թե՝ ոչ: Ես գրկաբաց ընդունել եմ նրան և ինձ համար չկա առավել լավ պահ, քան «հիման» ու «այստեղը»:
Չկա վայր, ուր կուզեի վերադառնալ ժամանակի մեքենայով, որովհետև անցյալն արդեն հետևում է, ու ինչքան էլ տարօրինակ հնչի, մարդիկ պետք է կենտրոնանան իրենց ներկայի և լավ ապագայի վրա՝ աշխատելով միայն այդ ուղղությամբ։ Եթե այս պահին ես այստեղ եմ, ուրեմն դա իմ կյանքում ինչ-որ տրամաբանական շարունակություն ունի։ Հենց դա է ինձ ստիպում մտածել, որ անցյալում անելու ոչինչ չունեմ։
Պատումի հեղինակ՝ Միլենա Մանուչարյան, 7-4 դասարան
Հետաքրքիր է․․․
Տեղեկություն
Космос, таинственный и необъятный
Результаты апрельского флешмоба по русскому языку