Գիշերվա երեքն էր, մայրամուտն արդեն լքել էր ու հյուրընկալել գիշերը: Մի կողմից Արմենի վայրկյանը մեկ «հաաաա-փչիի» ները, մյուս կողմից՝ Համբարձումի տարօրինակ ձայններն ու աշխուժությունը: Նարեկն ինչ ասես չարեց, որ իր գիժ ընկերը քնի, սակայն դա ավելի բարդ էր, ինչքան որ նա էր պատկերացնում: Վերջապես Համբարձումը հանգստացավ ու թողեց, որ մնացած բոլորը հանգստանան: Լռություն էր, և այդ կատարյալ լռության մեջ Արմենը… ՙՙ Հաաաա Փչիիիի՚՚…
Գժերը հեռանում են, իսկ մայրամուտը՝ գալիս…
Հետաքրքիր է․․․
Գյումրին և մենք
A Trip to Gyumri.
Մենք ուխտ ունենք` միշտ դեպի լույս…